Şu an yirmi yaşındayım. Sen ise kırk beş yaşındasın, büyüdün. Her şeye rağmen büyüdün, hayatımızın nasıl olduğunu unutmadan belki bir aile kurdun. Tamam yirmi beşsene var..Şu an daha çok gencim. Bu günlerin kıymetini bilmesem dahi, düşününce kızıyorum kendime. Bazen küçük şeylerle darmadağın ediyorum kendimi; sanki en kötü günlerim bunlarmış gibi. Hatalar yapıyorum doğru bildiğim. Zor bir evreden geçiyorum, bilmediğim acılar tadıyorum, bir daha bu yaşlarda yaşamayacağım anılarla dolduruyorum hatıra haznemi. Şimdiden çabalıyorum kırk beşyaşıma geldiğimde mutlu, huzurlu, kendimce iyi bi hayata sahip olabilmek için.Şimdi yanımda olması için kendimi yitildiklerimin hiçbirisi yanımda olmayacak belki babam gibi. Biz babasız büyüdük, yalnız büyüdük. Sevdik ama sevilmedik. Bir kere düştük bu hayattan bin kere ezildik. Sahi bu günlere nasıl geldik?Eğer çocuklarım varsa onlara görmediğimiz şefkati gösterdiğime eminim. Biz “baba” kelimesini bilemedik, benim çocuklarım bunu bilmeli. Her sabah onlara kahvaltı hazırlayıp küçük öpücüklerle uyandırmalıyım ya da kocaman tatlı bir bağırışla. Hiç böyle uyanmadık dimi? Bir an unutmuşum işte kırk beş yaşıma gitmişim.Neyse. Şimdi sana birkaçöğüdüm olacak iyi dinle! Sakın kaybolma bu yaşam boşluğunda, her şeyi olması gerektiği gibi yaşa. Bolca gez, yeniliklere açık ol, yeni hobiler edin. Kırk beşyaşın tadınıçıkar. Hırslarına şimdiki gibi sakın yenilme. Yine ağla çünkü ağlamak seni daha çok insan yapar.En çok çocuklarını sev bu hayatta. Sen görmedin ya mahrum bırakma.Ben kırk beş yaşındayım ya hani, yolun yarısını geçmişim Cahit Sıtkı’ya göre. Hayat nereye götürdü beni bilmiyorum ama umarım iyi bir yerdeyimdir. Arkamda bir ailem vardır. Beni sevenlerle doludur her yanım. Ve en önemlisi mutluyumdur. Son sözüm hayata olsun: VERDİKLERİN ALDIKLARINDAN ÇOK OLSUN..
Sevgilerimle..
Gelecekteki Ben…
Şu an yirmi yaşındayım. Sen ise kırk beş yaşındasın, büyüdün. Her şeye rağmen büyüdün, hayatımızın nasıl olduğunu unutmadan belki bir aile kurdun. Tamam yirmi beş sene var..Şu an daha çok gencim. Bu günlerin kıymetini bilmesem dahi, düşününce kızıyorum kendime. Bazen küçük şeylerle darmadağın ediyorum kendimi; sanki en kötü günlerim bunlarmış gibi. Hatalar yapıyorum doğru bildiğim. Zor bir evreden geçiyorum, bilmediğim acılar tadıyorum, bir daha bu yaşlarda yaşamayacağım anılarla dolduruyorum hatıra haznemi. Şimdiden çabalıyorum kırk beş yaşıma geldiğimde mutlu, huzurlu, kendimce iyi bi hayata sahip olabilmek için.
Şimdi yanımda olması için kendimi yitildiklerimin hiçbirisi yanımda olmayacak belki babam gibi. Biz babasız büyüdük, yalnız büyüdük. Sevdik ama sevilmedik. Bir kere düştük bu hayattan bin kere ezildik. Sahi bu günlere nasıl geldik?
Eğer çocuklarım varsa onlara görmediğimiz şefkati gösterdiğime eminim. Biz “baba” kelimesini bilemedik, benim çocuklarım bunu bilmeli. Her sabah onlara kahvaltı hazırlayıp küçük öpücüklerle uyandırmalıyım ya da kocaman tatlı bir bağırışla. Hiç böyle uyanmadık dimi? Bir an unutmuşum işte kırk beş yaşıma gitmişim.
Neyse. Şimdi sana birkaç öğüdüm olacak iyi dinle! Sakın kaybolma bu yaşam boşluğunda, her şeyi olması gerektiği gibi yaşa. Bolca gez, yeniliklere açık ol, yeni hobiler edin. Kırk beşyaşın tadını çıkar. Hırslarına şimdiki gibi sakın yenilme. Yine ağla çünkü ağlamak seni daha çok insan yapar.
En çok çocuklarını sev bu hayatta. Sen görmedin ya mahrum bırakma.
Ben kırk beş yaşındayım ya hani, yolun yarısını geçmişim Cahit Sıtkı’ya göre. Hayat nereye götürdü beni bilmiyorum ama umarım iyi bir yerdeyimdir. Arkamda bir ailem vardır. Beni sevenlerle doludur her yanım. Ve en önemlisi mutluyumdur.
Son sözüm hayata olsun: VERDİKLERİN ALDIKLARINDAN ÇOK OLSUN..
Sevgilerimle..
Gelecekteki Ben…
