Hayatta bir şeylerin kendiliğinden olmasını beklemek, beyin ölümü gerçekleşmiş bir hastanın makinelere bağlı olarak yaşaması gibiydi. Zihninin en ücra köşesinde taşıdığı umutsuzluğu, tükenmişliği bir kenara bırakıp, kendini soyutladığı dünyaya yeniden açmalıydı insan.
Korkularından, kabullenemediği gerçeklerden kaçmak yerine yüzleşmek, yeni ufuklara yelken açmalıydı.
Hem insan nereye kadar kaçabilirdi ki? Diğer insanlardan, kendinden.. Dönüp dolaşıp yine aynı noktaya gelmez miydi?
Azra Kohen bir kitabında mevcut durumu şöyle özetliyordu aslında.
"Hayat kaçmaya çalışanlar için ağırdı. Durup yüzleşmek, kendin olmak için çaba göstermek, gerekirse yeniden doğmak için yaşarken ölmek şarttı."
Tüm bunları düşünüp, uygulamaya koymak isteyen bir insanın ilk sorusu şu olacaktı.
"Peki ben bundan sonra ne yapacağım? Nasıl yeniden başlayacağım?"
İşte bu soruların tüm cevabı yine kendi içinde gizliydi.
Zannımca, yüzleşmek ilk adımdı. Hayat yaşadığı sürece insana her zaman adil davranmazdı. Kırılıp dökülüyor, yere düşüp kalkıyor, göğe yükselip yere iniyor ve her şeye rağmen yaşıyordu insan. Tıpkı sardunya gibi. Kırıldıkça, kırıldıkça yeşeriyor.
İkinci adım ise kendini yeniden keşfetmekti.
İçindeki tüm düşünceleri teraziye koyup, ölçüp tartmalıydı insan. Ve hatta ayna karşısına oturup, kendini dinlemeliydi.
Son adımda ise geçmişe kısa bir anlığına dönüp bakmalı, ve yıkımına sebep olan parçaları bir rafa kaldırmak yerine, ateşe atmalıydı. Çünkü geçmiş insanın kabuk bağlayan yarasıydı, ve yara o kabuğun altında her daim kanamaya hazır beklerdi.
Bir önceki yazımda "küllerinden yeniden doğan" Anka Kuşu'ndan bahsetmiştim.
İşte ben bugün kendimi o Anka Kuşu gibi hissediyorum. Zorlu yollardan geçip, kendimi yeniden keşfedip, ne olursa olsun küllerimden yeniden doğmayı öğrendim. Hayatın bana neler getireceğini bilemem, belki de daha zor zamanlar, daha büyük yıkımlar göreceğim. Fakat şunu biliyorum ki nefes aldığım sürece umut var, ve gökkuşağını istiyorsam, yağmurla başa çıkmayı bileceğim..