Hayaller değil mi aslında bizi umutlandıran..    Yine hayaller değil mi her gece kafayı yastığa koyduğumuzda belki olacak belki olmayacak bir sürü rüyayı önümüze seren..    Peki, her güne hayalimizin gerçek olması umuduyla uyanmaz mıyız? Pek çok kimse tam da bu sebeplerle hayata devam eder. Küçük bir hayal kurar sonrada bu hayallerimize umut ekleyip büyütür de büyütürüz. Ta ki tek bir darbeyle silinene kadar. Geriye sadece tozları ve acısı kalır.    Umut yerini umutsuzluğa, hayal yerini düş kırıklığına bırakır.  Ama sonra bu hayal kırıklığının ardından zaman yetişir imdada..   Günler geçer, mevsimler geçer, rüzgar gelir savurur tüm kırıklıkları.Sonra tek bir gülümseme gelir. Yeşeriverir tüm umutlar yeniden. Bizi kinden öfkeden hayal kırıklıklarından temizler.Tekrar için denizler gibi umutla dolar taşar.Her küçük şey daha anlamlı hale gelir ya da artık biz herşeye anlamlar yükler oluruz.   Zaman akıyor, ömür geçiyor, hayat bitiyor artık maskeleri çıkarıp hayallerin peşinden gitme vakti..