birliktelik
Çocuk Kalbi
  Bugün aklıma çocukluk geldi.Mahallede koşturan onca çocuğu görünce hala sokakta oynayabilen ,gülebilen,dostluğun ,saklambacın , beş taşın ve daha yüzlerce çocuk oyununu bilen , sokakta oynayarak büyümenin ayrıcalığının farkında olan ben için bu çok büyük bir mutluluktu .Hatta umuttu bile diyebilirim . Umuttu diyorum ; çünkü bundan 10 yıl sonra biz sokakta büyüyen çocuklarız diyebilecek insanlar yetişiyor aynı zamanda . Bir teknolojiye bağlı olmak ne kadar güzelse bir o kadar da kötü çünkü .     Bazen birkaç dakikalıkta olsa çocukluğuma geri dönmek istiyorum . O huzuru, masum mutluluğu birkaç dakikalıkta olsa tekrar hissetmek istiyorum .Güzelliğinin yanı sıra rahatlığı var . Bazen her şeyin bu kadar farkında olmak insanı çok yoruyor . Mesela ülke gündemi , aile sıkıntıları ,okul , iş sürekli bu yorgunlukların sorumlulukların içinden sıyrılıp hayatımıza renk katmaya çalışıyoruz. O kapkaranlık dünyamıza bir damla olsa renk katmak için uğraşıyoruz . Oysa çocukluk öyle mi ? Çocukluk rengarenk , gökyüzü kadar uçsuz bucaksız . Ben dünyadaki en büyük kötülüğün çocukları üzmek olduğuna inanan bir insanım . Bir çocuğun ağlaması tüm günümü mahvedebiliyor çoğu zaman . Hani bir laf vardır ya ‘Dünyayı Çocuklar Yönetsin ‘ işte o lafı sonuna kadar destekliyorum. Çünkü kalplerinde ne kötülüğün izi ne de bir tanımı vardır .    Şuan çıkarlarla dolu bu dünyaya tek temennim çocuk kalbi ile dolu insanlardır . Biz büyüsek ama çocuk ruhumuz kalbimiz hep temiz kalsa değil mi ?                                                                                                                                                                                          

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir