Elleri titriyordu yine. Ne zaman kötü bir haber alsa verdiği tepkiydi bu. Ellerini yukarı doğru kaldırıp gözyaşları içinde baktı onlara. Bir zamanlar beyaz, ince, uzun parmaklara sahip olan o eller çoğu zaman kırmızı ojeyle süslenirdi. Şimdi çelimsizdiler. Sanki eğilmiştiler ve beyazlıklarından da eser yoktu artık. Yıllar onun ellerini çok değiştirmişti nasıl ruhunu değiştirdiyse.

Kocasıyla o zamanların modası olan pastanede karşılaşmışlardı. Şimdi belki yaşlıydı, çirkin sayılabilirdi. Fakat o zamanlar her gittiği yerde sarıya çalan saçlarıyla dikkatleri üzerine çekerdi. İkinci kuşak Balkan göçmeniydi. Gözlerini o keskin maviliğini belki de oralardan almıştı. Uzun sayılmazdı ama kısa da değildi. 1.80'lik kocasının yanına çok yakıştığını söylerdi herkes ona. Kocası ona "Sarı Menekşem" derdi. Onun ani ölümünden sonra otuzunu yeni almıştı sarı menekşe. Titremeler o gencecik yaşında başladı. Her kötü haberde elleri durdurulamaz bir titremeyle dans etmeye başlıyordu. O ani ölüm sarı menekşenin gözlerinden, kalbinden, bedeninde büyük iz bırakmıştı. Sarı menekşe ince, uzun, beyaz ellerine bir daha oje sürmedi.

Şimdi altmış yaşlarında olan sarı menekşenin saçları beyazlamıştı,ojesiz tırnaklarına baktı titreyen ellerini sakinleştirmek istedi,ellerini sıkıca bacaklarının arasına koydu yine durmadılar. Binlerce yöntem denedi durmadı titremeleri. Onun bu kötü kaderi altmış beş yaşında ani ölümüyle son buldu. Elleri ojesiz,saçları bembeyaz ölen sarı menekşe geriye sadece mavi gözlerinin ışıldadığı fotoğrafta kırmızı elleriyle kocasının yüzüne dokunduğu fotoğrafı bırakmıştı.