Otobüste yolculuk yaparken kaleme alıyorum bu satırları.. Cam kenarı, hafif buğulu pencere ve kulaklıkla çalan yolculuk için ayırdığımız müziklerden bir tanesi... Hayal kurmak için, hüzünlenmek için nefis bir ortam mevcut. Bende hakkını veriyorum bu ortamın.. Saat 00:45 pencereden evlere bakıyorum çok az ışık yanıyor, uyumuş herkes.. Uyumayanların kim bilir ne derdi ne sıkıntısı var .. Milyonlarca hane, milyonlarca pencere ve milyonlarca hayat söz konusu.. Merak ediyorum açıkçası: Kim bu insanlar? Kim? Aslında çok ciddi bir soru! Kimsin sen? Bu sorunun cevabını o kadar basit veremezsin. Sen kim olduğunu biliyor musun da başkalarının kim olduğunu merak ediyorsun? Ben kimim? Evet sordum bu soruyu kendime ama cevabı bende kalsın.. Çünkü ben de emin değilim kim olduğumdan.. Belki de olmak istediğim ve aslında olduğum kişi çok farklıdır. Kim bilir! Ama şu bir gerçek, ben hala bir nebze çocuğum.. İçimdeki o çocuk ruhu kaybetmemeye çalışıyorum. Çünkü biliyorum ki kaybedersem bu hayatın yaşanmaya değer bir şeyi kalmayacak.. Yol uzun, geceler daha uzun.. Emre Aydın’ın bir şarkısıyla devam ediyorum yolculuğuma; “Çocuğum belki, elimde tahtadan bir kılıç..”