En son ne zaman tam anlamıyla mutlu oldun? Gözlerinin içi gülüyor derler ya öyle değil, yüreğin ne zaman sıcacık oldu? Ne zaman gözlerinin değil de yüreğinin içi güldü? Söyleyeyim mi? Baban eve işten elinde bir paket çikolata ile geldiği zaman. Pazar günü banyo yaptıktan sonra annenin yapmış olduğu sıcacık böreği sobanın yanında ısınarak yediğin zaman. Maddi durumunuz iyi olmadığı için renkli kurşun kalemler değil de en ucuzlarını kullanırken, baban eve elinde istediğin kalemle geldiği zaman. Ve o kalem bitince mutluluğu unuttun sen. Çünkü büyüdün. Büyüdükçe küçülttün mutluluğunu, unuttun. Yüreği sıcak insanlara hasret kaldığından şikayet ettin ama hiç kendi yüreğini ısıtmayı düşünmedin. Zamanın unutturduğu şeyler arasında duygularda yer alıyormuş, geç fark ettin. Ve aniden gerçek mutluluk duygusunu unuttuğun için yüreğin gülümsemiyor. Oysa tutsan bir çocuğun elinden bir gülümsetsen, hatırlayacaksın; kendini. Bitecek kendine verdiğin ceza. Kar yağan gökyüzüne bakarken babasını bekleyen çocuk olacaksın yeniden. Ve baban görünecek karların arasından, elinde her akşam sana getirdiği çikolata. Yeniden ısınacak yüreğin. Zor değil. Bir hatırlasanız geçmişi.. İnanın zor değil. Rahim Han’ın dediği gibi “yeniden iyi biri olmak mümkün.” Deneyin..