Önümde upuzun bir yol var ve yolun sonunda bir kapı. Ne yapacağım? Her şeyi göze alıp gidecek miyim? Veya hiç gitmeyecek miyim? Tüm bunları düşünürken kendimi yolun başlangıcında buldum. Bütün cesaretimi topladım ve yürümeye başladım. Aniden ayağım bir taşa takıldı ve düştüm. Pes etmedim kalktım, devam ettim. Fakat karşımda kocaman bir bataklık gördüm. Ya geri döneceğim ya da devam edeceğim. Çoktan kararımı vermiştim. Bataklığın içine girdim ve bütün gücümle karşı tarafa geçmeye çalıştım. Zaman ilerliyordu ama pes etmedim. Karşı tarafa geçtim ve ilerlemeye devam ettim. Diğer adımımı atacakken bir şey daha fark ettim. Ya o adımı atsaydım belkide bu çukurun içine düşüp her şey bitecekti ve bende kaybolup gidecektim. Peki, şimdi ne yapmam gerekiyor? Derken bütün cesaretimi toplayıp, var gücümle bu sinir bozucu çukurun üstünden atladım ve ilerlemeye devam ettim. Daha sonra karşıma çıkan bu insanlar… Bazıları aralarında konuşuyordu bazıları ise sadece gülümsüyordu. Bu aralarında konuşanlar başaramayacağımı düşünüp bana engel olmaya çalışanlardı. Fakat bunlardan hiçbirini kafama takmadım. Çünkü kendi hayatımı onların düşüncelerine göre şekillendirmeyi aklımın ucundan bile geçirmedim. Bu Gülümseyenler ise ne olursa olsun başaracağıma inanan ve her daim yanımda olup bana destek veren, benimle gurur duyanlardı. Onları çok seviyorum ve iyi ki varlar. Yolun sonuna geldim. Heyecanla hemen kapıyı açtım. Kendimi hayallerimin ve hedeflerimin içinde buldum. Bütün çıkan bu engellere rağmen mutlu sonları seviyorum. Siz siz olun hayallerinizden ve hedeflerinizden asla vazgeçmeyin!