Her sabah tertemiz kıyafetlerle evden çıkıp, akşam ezanı okunana kadar futbol oynar,ip atlar sonunda da üstümüz başımız çamur içinde dönerdik evlerimize. Kapıda anne terliği ile karşılanırdık,her sabaha aynı heyecanla uyanırdık, birkaç saat sonra kavuşacağımız arkadaşlarımızı düşünerek uyurduk...  Biz mahallenin haylaz çocuklarıydık.Cam kıran,Topu patlatılan çocukları, sabahları izlediğimiz çizgi filmleri konuşurduk saatlerce Tsubasa,Şimşek Kızlar,Taş Devri... Şimdi bir çağ başladı ismi ise "Korku Çağı"insan insandan korkar oldu,çocuklar dört duvarın arasında bir kutuya hapis oldu,samimiyet ve içtenlikleri kayboldu,pencere kenarında izledikleri beton yığınları renkli dünyalarını soldurdu. Ellerine bir telefon verdik karşılıksız olduğunu söyleyerek ama onlara bir daha veremeyeceğimiz çocukluklarını aldık ellerinden.Kirlenen kıyafetleri değil, dünyaları oldu. Onlara bir özür borçluyuz çünkü biz yetişkin insanlar dünyaya yaptıklarımızla onlardan bugünlerini ve geleceklerini çalıyoruz. Ve acı gerçeğin farkında olsak bile maalesef görmemezlikten geliyoruz...