Umut; bazen zamanı geriye saran içimizdeki çocuğa, uzun bir yolculuk etmektir.  İnsan hiç bıkmaz umut etmekten, umut sadece fakirin ekmeği değil ki; zenginin, evsizin, köpeğin, çocuğun, yaşlının… Umut; aşkın, sevginin ekmeğidir.  İnsan nice ayrılıklar görüyor, nice boynu bükük hayatlar,sevdalar.  Kimi vazgeçiyor, yolun yarısında arkasına bakmadan geri dönüyor. Kimi kalıyor, vazgeçmiyor... Şahit olduğum bir olaydan bahsetmek isterim: Yoldan yürüyorum karşımda bir aile. Bir çocuk, bir anne ve bir de anneyi itip kakan bir baba. Baba gitti, anne ise oturdu yere, aldı çocuğunu kucağına “Benim tek umudum sensin oğlum” diye de ekledi.  Ben size ne olursa olsun umut edin, demiyorum; ne olursa olsun umut etmeye değer şeyler bulun. Çünkü bilinir ki hayal kırıklığınınötesi yoktur.  Şunu düşünün bir de; Baharda onları durmadan kopartan,durmadan üstlerine basan ama tüm bunlara rağmen sürekli açmaya devam eden, umutlarını asla kaybetmeyen çiçekleri…  Sahi ne çok koparttılar yapraklarımızdan. Kimi seviyor kimi de sevmiyor, dedi. Ama umudumuz var bizim bir gün dünyanın güzelleşeceğine dair. Diyeceğim şudur; Çicekleri kopartmayalım, bırakalımda güzel kokmaya devam etsinler.