İnsan kendi için doğru olanı seçmeli...  Ağladığında, güldüğünde, uyuyamadığında kısaca her anında. Hastalığında, sağlığında sığınacak bir limanı olmalı. Yolda yürüdüğünde, düştüğünde, alışverişinde, işinde, gücünde...   Ne çok benciliz.Ne çok yalnızız,halbuki. Ne sevmesini biliyoruz, ne sahiplenmesini, ne gülmesini.  Halbuki ne kadar güzel hayatlarımız var. Evimiz, arabamız, anamız, babamız, kardeşimiz... Sizce de çok şey istemiyor muyuz?  Çocukken; oyuncaklar,çikolatalar...Gençken ; güzel saçlar, telefonlar, bilgisayarlar... Yaşlanınca, ölene kadar başında durabileceğimiz küçük bir televizyon. Biz ne mi isterdik? Biz, huzur dolu bir dünya isterdik. Gerçek sevginin,huzurun, barışın olduğu bir dünya isterdik. Etrafımızda birbirine bağıran insanlar, dilenen insanlar...  Mutlu muyuz? Mutlu musunuz ? Sorarım!  Çekildiğimiz selfiler, oturduğumuz kafeler, yalandan kurduğumuz sırf tek kalmamak için kurduğumuz arkadaşlıklar! Yalandan "seni seviyorum" demelerimiz.  Hangisi gerçek, hangisi mutluluk, hangisi huzur? Ama alıştık, verilen emirlere uymaya, kalabalığın içinde sessiz kalmaya. Dayak yiyince susmaya, aldatılınca susmaya, sevilmeyince susmaya! Ne çok birikmiş içimizdeki üç noktalar, ünlemler. Hadi bağırın, biz çok mutluyuz diye ve sonra etrafınıza bakın, şu an herkesin gözünde deli gibisiniz.Sizce de gerçek mutluluk, huzur bu değil mi?  Bırakın sizi deli sansınlar, kötü sansınlar, çirkin sansınlar. Birilerini istemeyin ; ağladığınızda, güldüğünüzde...Sadece gökyüzünü isteyin, toprağı, bulutu, yağmuru, güneşi, ayı, rüzgarı isteyin. Ve mutluluğu dileyin. Sanmayın ki aradığınız mutluluklar, uzaklarda.  Yanınızda olanların kıymetini bilin.Dünya küçük, hayat kısa sarılın birbirinize, en önemlisi kendinize. Salıverin hayallerinizi gökyüzüne ve bağırın "ben özgürüm, ben mutluyum, her şeyi sizi çok seviyorum" diye...  Sizi seviyorum!