Çoğu zaman geç kalabiliriz bir toplantıya, okula, işe, sinemaya, otobüse, arkadaşlarımızla buluşmaya, hayata ya da fotoğraf karesine.. Hepimizin olmak istediği bir fotoğraf karesi vardır.Benim istediğim fotoğraf karesi ise bütün sevdiklerimle bir arada olduğum. Ya biz dünyaya gelmeden önce çekilen fotoğraflar işte onlara çoktan geç kalmışız, hemde haberimiz olmadan. Bir, iki, üç gülümseyin çekiyorum denilince herkesin kalabalıktan sığamadığı  o fotoğraf karesine koymak istiyorum kendimi ve oradan bir daha asla çıkmak istemiyorum. Baktığımız o fotoğraf karesinde olamadığımız için yıllarca üzülüyoruz hatta bazen sitem ediyoruz bazense dua ediyoruz. Fakat sevdiklerimizi her zaman yanımızda tutmamız mümkün değil. Bir ağacın dalları gibi herkesin ortak bir kaynağı olsa da ağacın dalları ve yaprakları gibi her birimiz ayrı hayatları yaşamaya başlıyoruz. Ama yine bir ağacın hastalandığında en küçük yaprağın dahi etkilendiği gibi bizlerde sevdiklerimize bir şey olunca üzülüyor ya da mutluluklarıyla mutlu oluyoruz. Beraber sevinip beraber ağlıyoruz. Hayat bir fotoğraf karesinde sabit kalsaydı ve herkes aynı o fotoğraftaki gibi çok mutlu olsaydı ne kadar da güzel olurdu her şey değil mi? Hiç bir çocuk ağlamaz hiç bir yaşlı ölmez hiç bir hastanın ağrıları olmazdı. Fakat zamanı kimse tutamaz ve hiç bir zaman bir fotoğraf karesine sabit kalamayız. Her şeyi birkaç saniye belirliyor aslında. hayatımızı şekillendiren büyük ya da küçük olaylar. Bu kareler bizi biz yapıyor. Şunu sormamız lazım kendimize, biz  gerçekte o fotoğraf karesinde gülen insan mıyız? Yoksa rol mü yapıyoruz. Sırf mutlu gözükmek için mi gülümsüyoruz. Fotoğraf karelerinde bulunan ve kocaman gülümseyen kendimize bunu sormalıyız, cevabını almalıyız. İşte o zaman anlamlanır o kareler.Hayatı bir fotoğraf karesine asla sığdıramayacağımız gibi sürekli mutlu olmamız da imkansız. Mutsuzluk olmasaydı mutluluğun bir değeri de kalmazdı. Herkesin bir fotoğraf karesi olsun ve o kareye tutunsun. Ve belki de her şey güzel olmaya daha da yaklaşır.