Hayatımız boyunca hep mutluluğun peşinden koşarız, gülümsemek için bile hep istediğimiz şeylerin gerçekleşmesini bekleriz. Bazen bir tebessümü bile kendimize çok görüp hayata karşı isyan etmeye başlarız. Elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibi küseriz dış dünyaya, içimize kapanırız. Oysa hayatta her şey istediğimiz gibi gibi olmaz. Olaylar bizim dışımızda hiç beklemediğimiz gibi gelişebilir. Üstesinden gelemeyeceğimiz sorunlarımız, üzüntülerimiz olur. Bazen  kaybederiz bazen de hatalar yaparız ama kayıplarımıza deneyim olarak bakmayı,  hatalarımızdan ise ders çıkarmasını öğrenmeliyiz. Bakış açımız da önemlidir, yaşadıklarımız karşında karamsar ve olumsuz olmayıp olaylara iyi yönünden bakarsak  sıkıntılarımızın geçici olduğunu düşünürsek mutlu olmak için bir yol bulmuşuzdur. Mutluluk sevdiğimiz insanların sevinci, bazen bir tebessümüdür. Mutlu olmak için ne çok paraya ne de her istediğimizin olmasına gerek vardır. Mutlu olmak için sevdiklerimiz yetmez mi? Onları görmek hatta bi gülümsemeleri bile. Sevdiklerimizi mutlu etmek, yaptığımız iyilikler,hayvanlarla kurduğumuz dostluklar ve onlara olan sevgimiz, tüm bunlar bizi mutlu etmek için yeterli değil midir? Mutluluğu bize çok uzakmış gibi görmemeli, küçük şeylerle mutlu olmayı bilmeliyiz. Çünkü hayat mutluluğu bekleyecek kadar uzun olmayabilir.