Kocaman kaldırımlar , görme engellilerin geçiş kaldırımlarında keyif çatarak sürülen bisikletler , boş görülünce hemen kapılan engelli park yerleri.

Ya çok şanslı bir ülkeyiz hiç engelli vatandaşımız yok ya da çok duyarsız bir ülkeyiz . Bu yüzden engelliler zorluklara maruz kalmamak için dışarı çıkmak yerine güvenli olan evlerinde vakit geçiriyorlar.

Tabi kendilerini normal insan olarak tabir eden insanlar toplumu da bu açıdan ikiye bölmüş : Normal insanlar ve kendilerinden farklı bir yere koydukları engelli insanlar olarak.  E hal böyle olunca tavırlar da böldükleri sınıflara göre farklılaşıyor.

Aslında bu tavırları sınıflandırabiliriz . En başta yardımcı olma hevesiyle başlayan acıma duygusu . Ve sonrasında yükselen “vah zavallı” nidaları . Bizden beklenen “acıma” değil, “anlama.” Fakat kendini anlamayan başkasını nasıl anlasın ! Biz ne kendimizi anlıyoruz , ne de birbirimizi.

Bir de bunun tam tersi olan duygu var o da engellilerin alanlarını daralttığını , onları beklettiği düşüncesiyle “senin ne işin var dışarıda , evde otursana kardeşim” diyen sözde normal insanlar . Bu yüzden hayat gitgide anlamsızlaşıyor . Farklı yürüyen , farklı düşünen, farklı giyinen , farklı yaşayan insanları kabullenemiyor , sosyal hayattan dışlamaya kalkışıyoruz...

Son olarak da aileler tarafından çocuklara halen öğretilmemiş olan kendisinden farklı yürüyen, hareket eden birini görünce yadırgayıp “anne bu amca niye öyle yürüyor, bu abi neden görmüyor ? ” diyerek karşıdan gelen kişiyi kabul etmeyen küçükler . Bu çocukların eğitimleri küçükten verilmeli ki büyüdüklerinde engellilerinde normal bir birey olduğunun bilincinde olsunlar.

İşte sırf bu tavırlardan ötürü asıl ayrıcalığı görmesi gereken vatandaşlar güneşten , sokaktan ve hatta hayattan uzak kalıyorlar aileleri ve dar çevreleriyle tehlikeden uzak yaşamlarına mecburen devam ediyorlar , devam etmek zorunda kalıyorlar.

Ama sayıları azımsanmayacak kadar az . Neredeyse sekiz milyon kişi!

Neden bu zorlukları birer birer alt etmiyoruz diye düşünüyor insan . Mesela bu insanlar için toplumun üretim tüketim sürecinde yer alabilecek engelleri elverdiğince eğitim görüp , çalışabilecek , hem kendine hem topluma yarar sağlayacak bir birey olması bu kişilere öz güven kazandıracakken neden bunları önemsemiyoruz . Önemsesek belki de aralarından nice işitme engelli Thomas Edison, ALS hastası Stephen Hawking’ler gibi toplum için değerli insanlar kazanabileceğiz .

Ve unutmayalım ki yaşadığımız sürece hepimiz birer engelli adayıyız . Bu yüzden engelleri engelliler için aşalım..